AlphaPhoenix adıyla bilinen Brian Haidet, garajında kurduğu düzenekle saniyede 2 milyar kare eşdeğer hızda görüntü almayı başardı. Bu yaklaşım, lazer huzmesinin havadaki ilerleyişini kare kare görünür kılarak ışığın yaklaşık nanosaniyede 30 santimetre katettiği gerçeğini çıplak gözle anlaşılır hâle getiriyor. Haidet’in videosu 17 Ekim’de yayımlandı ve kısa sürede bilim meraklılarının odağına yerleşti.
Garajdaki Deney Düzeneği Nasıl Çalışıyor?
Yüksek güçlü bir lazer, garaj içinde bir aynadan sekip paralel aynalar arasında zikzak çizerek ilerliyor ve duvara ulaşıyor. Ortamdaki sis, fotonların saçılmasını sağlayarak huzmeyi sensöre görünür hâle getiriyor. Sistem, ışığın anlık konumunu zamana damgalı parçacık saçılmaları üzerinden okuyarak olağanüstü bir zaman çözünürlüğü sunuyor.
2 Milyar FPS’in Sırrı: Taramalı Görüntüleme
Klasik anlamda 2 milyar fps tam çerçeve çekim yapmak mevcut tüketici teknolojisiyle imkânsıza yakın. Haidet, küçük bir aynayı gimbal üzerinde son derece hassas açı değişimleriyle hareket ettirerek lazeri tek ve yüksek duyarlıklı bir sensöre süpürüyor. Her süpürme adımı bir piksel verisi üretiyor; yazılım bu pikselleri birleştirerek tam görüntüyü oluşturuyor. Böylece tek sensör, “binlerce sensör varmış” gibi davranıyor.
1 Milyardan 2 Milyara: Baştan İnşa Edilen Sistem
YouTuber, 2024’teki 1 milyar fps denemesinden sonra motorları daha yüksek çözünürlüklü enkoderlerle yeniledi, zamanlamayı kayış mekanizmalarıyla stabilize etti, optik yolu sertleştirdi ve gürültüyü azaltacak şekilde aynaları yeniden hizaladı. Veri işleme tarafında ise gerçek zamanlı senkronizasyonu güvence altına alan yeni bir yazılım mimarisi kurdu. Bu bileşenler bir araya gelince ışığın hareketi, önceki denemelere kıyasla çok daha temiz ve tekrarlanabilir biçimde yakalandı.
Kamera Konumu Neden Algıyı Değiştiriyor?
Kameranın lazere yakın konumlandığı senaryoda, giden huzme adeta ağır çekimde “sürünürken” geri yansımalar neredeyse bir anda beliriyor. Kamera karşı tarafa taşındığında ise bu durum tersine dönüyor. Bu, fiziğe aykırı bir hız ihlali değil; tamamen kamera-sahne geometrisinin fotonların uçuş süresi farklarını nasıl görünür kıldığıyla ilgili. Yakındaki parçacıklardan saçılan ışık sensöre daha hızlı ulaşıyor, uzaktakiler ise doğal olarak gecikmeli geliyor.
Bilimsel Arka Plan: Tek Pikselden Tam Kareye
Süpüren ayna, sahneyi satır satır gezerek her pikselin ışık yoğunluğunu belirli bir zaman damgasıyla kaydediyor. Sis sayesinde artan saçılma sinyali, yazılımın gürültüden anlamlı hareketi ayırmasını kolaylaştırıyor. Ortaya çıkan veri kümesi, hem mekânsal hem de zamansal çözünürlüğü yüksek bir “ışık haritası”na dönüşüyor ve aynalar arasındaki yolculuğun ritmini bilim kurgu filmlerini andıran netlikte ortaya koyuyor.
Neden Önemli: Laboratuvar Dışı Yüksek Hız
Bu yaklaşım, milyon dolarlık yüksek hızlı kamera dizilerine alternatif olarak meraklı mühendisliğin ve akıllı yazılımın neler başarabileceğini gösteriyor. Tek sensör ve iyi tasarlanmış bir tarama metoduyla, ışık gibi uç sınır bir olgunun makul maliyetlerle görselleştirilebilmesi; bilim iletişimi, eğitim ve deneysel optik çalışmaları için yeni kapılar açıyor.
Son Söz: Fizik Kurallarıyla Uyumlu Bir “Büyü”
Haidet’in garaj çalışması, ışığın kare kare akışını fizik kurallarını hiç zorlamadan gözler önüne seriyor. Taramalı görüntüleme, hassas mekanik ve sağlam bir yazılımla birleştiğinde, “görülmesi imkânsız” denilen anlar gündelik bir garajda bile yakalanabilir hâle geliyor. Bu deney, yüksek hızlı görüntülemenin geleceğine dair ilham verici bir işaret olarak kayda geçiyor.
Benzer Yazılar
